چند سالی هست که رسانه ملی تولید سریال های مناسبتی را در دستور کار خود قرار داده است و در این بین سریال های ماه مبارک رمضان با استقبال خوبی در بین مخاطبان روبرو می شود. امسال نیز مردم ایران در شب های ماه رمضان میهمان شبکه های تلویزیون می شوند و ساعات پس از افطار را پای سریال های مناسبتی سپری می نمایند.
به گزارش گروه فرهنگی سراج24؛ «هفت سنگ» یکی از این مجموعه هاست که امسال هر شب پس از افطار از شبکه سوم سیما پخش می شود. این سریال را می توان پرحاشیه ترین سریال های رمضانی رسانه ملی نامید چراکه از همان ابتدا شباهت فیلمنامه و سکانس های آن به یکی از سریال های هالیوودی موجی از انتقادات را برانگیخت.
اما فارغ از کپی برداری فیلمنامه ای «هفت سنگ» از «خانواده امروزی» باید اذعان نمود این سریال که قصد داشته با خمیرمایه طنز لبخند را بر لبان مردم ایران بنشاند، نتوانسته به موفقیت چندانی دست یابد چرا که «لودگی» و «مسخره بازی» جای خود را به طنز فاخر در «هفت سنگ» داده است.
اما در کنار این نکته این سریال نتوانسته درخلق صحنه های طنازانه موفق باشد، باید این نکته را نیز در نظر گرفت که خانواده مهربان ایرانی که در این سریال قرار است به آن پرداخته شود، یک خانواده پرسروصدایی معرفی می شود که اکثرا قرار است با جار و جنجال و دعوا مشکلات خود را حل نمایند.
جر و بحث پدر و مادر، خواهر و برادر، بزرگنمایی مشکلات نوجوانان با خانواده و ... از جمله نکات نقصی است که در این سریال به چشم می آید و به نظر می رسد کارگردان نتوانسته تصویری عینی از یک خانواده ایرانی را به نمایش در بیاورد.
اندکی تامل در داستان سریال «هفت سنگ» بار دیگر ما را به یاد فیلم های دهه های هفتاد و هشتاد سینمای ایران می اندازد. سینمایی که در آن جایگاه مرد در خانواده متزلزل و زن سالاری حرف اول را می زند.
.jpg)
فریاد های زن بر سر مرد، ترس و واهمه مردان از زنان و ... تنها گوشه ای از القا تفکرات زن سالاری در سینمای ایران است که بار دیگر در «هفت سنگ» نمود بیرونی پیدا کرده است.
هر چند قرار بود رسانه ملی در ایام ماه مبارک رمضان و با سریال های مناسبتی اش فضای گرم خانواده های ایرانی را گرمتر از قبل و محبت و صمیمیت را به آنها القا کند، اما امروز و پس از گذشت شانزده روز از ماه مبارک رمضان شاهد عدم استقبال مردم از «هفت سنگ» هستیم.
سریالی که با خمیرمایه سینمای هالیوود به سفره های افطار رسیده، پر واضح است که تفکرات غربی نمی تواند عطش فرهنگی مردم ایران را برطرف نماید.
در پایان باید ابراز امیدواری نمود که مدیران رسانه ملی پیش از آنکه به دنبال کمیت و افزایش تعدد سریال های مناسبتی باشند، کمی تفکر نمایند که قرار است چه اهدافی را با این سریال ها دنبال نمایند!
